Vandaag was ik in gesprek met Carina. Deze hoogbegaafde vrouw deed een opleiding tot F16-piloot tot een ziekte roet in het eten gooide. Hierdoor moest ze opnieuw opzoek gaan, maar ze gaf niet op. Door af te gaan op wat zij echt interessant vond, en in meeloopstages te ervaren of dat klopte, wist ze haar tweede droombaan te vinden. Inmiddels doet ze vier jaar lang onderzoek en mag ze zichzelf straks doctor in de microbiologie noemen. In dit interview nemen we je mee in Carina’s verhaal. Welke stappen moest ze zetten om die droombaan te vinden? Wat is werkgeluk voor haar en hoe behoudt ze dit elke dag?
Wie ben je en wat voor werk doe je?
Ik ben bezig met een PhD. Dat betekent dat ik vier jaar lang de tijd krijg om onderzoek te doen en er over te schrijven. Als ik dat allemaal goed doe, krijg ik de titel docter. Ik ben nu dus nog onderzoeker. Het is geen studie, maar het is echt een baan. Voorheen was ik bezig met een vliegopleiding bij de luchtmacht. Dat was iets heel anders. Dat is toen niet gelukt, omdat ik een vermoeidheidsvirus had. Daardoor moest ik stoppen en ben ik gaan studeren.
Ik werk momenteel bij de universiteit op het onderwerp microbiologie en daarnaast werk ik deels bij TNO. Ik ben een beetje een workaholic, want ik doe daarnaast ook nog freelanceklussen, zoals consultancyopdrachten voor de overheid, en ik ben bezig met het opzetten van een digitaal netwerkplatform. Het voordeel van het doen van een PhD is dat je heel vrij bent. Je kunt je eigen uren invullen, daarom kan ik er ook heel makkelijk andere dingen naast doen.
Is dit dan jouw eerste echte baan?
Nou, de baan bij defensie reken ik ook mee en dat was dan mijn eerste baan. Daar was ik bezig om F16-piloot te worden. Alleen dat heb ik dus niet kunnen afmaken en toen kwam deze huidige baan inderdaad. Mijn baan bij defensie was ook zeker een droombaan. Als je F16–piloot wilt worden en je mag dat ook echt gaan doen, dan dat is natuurlijk heel gaaf. Je krijgt betaald om iets te doen waar je van droomt. Ik vond het werken bij defensie ook echt leuk.
Wat ik zo tof vind aan het werk wat ik nu doe, en dat miste ik bij defensie, is de vrijheid en flexibiliteit. Ik kan helemaal zelf mijn agenda indelen en bepalen welke dagen en tijden ik werk. Dat is wel echt een voorwaarde voor mij merk ik. Daarnaast is de ruimte voor persoonlijke ontwikkeling heel fijn. Je wordt ook voortdurend gecoacht en geadviseerd tijdens de onderzoeksperiode.
Defensie was dus een droombaan. Is dit wat je doet dan next level droombaan?
Ik vind dit óók een droombaan. Ik ben er heel erg van overtuigd dat je meerdere droombanen kunt hebben en dat er dus meerdere dingen zijn die heel erg bij je passen. Heel eerlijk gezegd, elke droombaan heeft ook wel nadelen.
Hoe ben je tot jouw droombaan gekomen?
Toen ik wist dat werken bij defensie als F16-piloot niet meer door kon gaan, ben ik gevraagd om de opleiding tot militair arts te gaan volgen, maar dat zag ik mezelf echt niet doen. Toen heb ik besloten om weer te gaan studeren. Ik heb puur gekeken naar wat mij het meest interessant leek en niet naar wat ik ermee zou kunnen worden. Ik ben van mening dat er niet één perfecte studie is, maar dat er meerdere studies zijn die bij je kunnen passen. Via een collega hoorde ik over de opleiding Biotechnology en toen ben ik gaan kijken en me gaan inlezen. Ook ben ik de universiteit gaan bezoeken om te voelen of ik mezelf daar zag studeren.
Daarnaast heb ik ook nog een meeloopdag gehad. Ik merkte wel dat ik het heel interessant vond. Ik heb ook de mensen om mij heen om advies gevraagd. Ze kwamen met hele goede argumenten om iets niet te doen, maar hierdoor ik merkte bij mezelf dat ik mijn keuze wilde gaan verdedigen. Toen kwam ik er achter dat ik het zelf eigenlijk gewoon heel graag wilde gaan doen en dat was het moment dat ik die studie ben gaan doen. Als een onderwerp je op meerdere vlakken intrigeert dan weet je dat het interessant genoeg kan zijn voor een baan in plaats van voor enkel een hobby. Een hobby is vaak interessant, maar dit gevoel gaat dieper.
Wat voor invloed heeft de droombaan op jou als persoon en op jouw privéleven?
Ik denk heel veel, maar ik vind dat niet altijd een positief ding. Als je alleen lekker in je vel zit als jouw werk zo goed gaat, dan is dat eigenlijk niet goed. Het zou dan namelijk betekenen dat als het op het werk niet goed gaat dat het met jou ook niet goed gaat. Ik denk wel dat mijn familie aan mij merkt dat ik op mijn plek zit. Op de middelbare school zat ik niet op mijn plek. Ik ben hoogbegaafd en dat was geen makkelijke periode. Ik kon mijn ei niet kwijt en vond het een vreselijke tijd. Nee, ik vond het echt niet leuk. Mijn moeder heeft toen zelfs nog de huisarts benaderd om aan te kaarten dat het niet goed met mij ging.
Ik was heel erg zoekende. Ik begon steeds aan nieuwe dingen, maar ik maakte het niet af. Ik kon er weinig eigenwaarde en voldoening uit halen. Ik was toen helemaal niet blij. Ik lachte weinig en was nauwelijks nog enthousiast. Dit heeft bij mij toen een eetstoornis ontwikkeld. Natuurlijk is de tienerperiode een moeilijk tijd voor veel jongeren. Je worstelt met hormonen en gaat opzoek naar je eigen identiteit. Nu zit ik op mijn plek en ben ik niet meer zo zoekende. Als ik nu thuiskom, ben ik vrolijk en heb ik dingen te vertellen. Ik praat met veel enthousiasme over mijn werk.
Als je kijkt naar de mensen om je heen, zijn er dan veel mensen die ook een droombaan hebben?
Ik zie wel mensen die dat hebben en die echt blij zijn met waar ze zitten, maar ik zie ook mensen die dat niet hebben. Bij mij is ook niet alles perfect en zitten er ook wel haken en ogen aan, maar ik heb echt het gevoel dat een aantal basisdingen die ik belangrijk vind nu in mijn baan zitten. Ik merk bij sommige mensen dat ze die basisdingen niet hebben en dan merk je dat iemand niet gelukkig is in het werk. Dan is het vooral werk om de rekeningen te betalen.
Wat ik ook merk, is dat wanneer mensen hun baan zijn verloren dat de gesprekken alleen nog maar daarover gaan. Terwijl voorheen was werk een kort gespreksonderwerp. De eigenwaarde die vaak uit werken wordt gehaald, mist dan. Daarnaast denk ik ook dat we onszelf veel druk op leggen. Je telt ook gewoon mee als je geen betaalde baan hebt en vrijwilligerswerk doet, dan ben je net zo veel waard en beteken je net zo veel.
Denk jij dat een droombaan en werkgeluk voor iedereen mogelijk is?
Dat vind ik heel erg lastig om te zeggen. Het kan best zo zijn dat de basisdingen die iemand graag zou willen moeilijk te vinden zijn. Dan kan me best voorstellen dat je iets kiest om de rekeningen te kunnen betalen en genoegen neemt met minder. Wat ik wel geloof, is dat de basisdingen die je graag zou willen niet perse uit één baan hoeven te komen. Ik kan me dus heel goed voorstellen dat er mensen zijn die kiezen voor een parttimebaan zodat ze een stabiele basis hebben en daarnaast iets zoeken waar ze geluk uit halen.
Er is heel veel mogelijk. Ik denk wel dat er veel mensen blijven hangen in het denken dat ze iets niet kunnen en dat het nooit anders zal worden. Vaak onderschatten ze wat er allemaal wél mogelijk is. Ik snap wel dat mensen uit een angst blijven zitten waar ze zitten vanwege de behoefte aan stabiliteit. Van tevoren kan je ook nooit weten of iets een droombaan is. Misschien denk je het en als je het gaat doen, kom je erachter dat het heel anders uitpakt.
Ik denk dat er ook nog een verschil zit in generatie. Als ik kijk naar de generatie boven mij, dan heerst er meer dat werk niet leuk hoeft te zijn, maar dat er nu eenmaal brood op de plank moet komen.. Dat was ook hoe mijn vader dacht. Dat is een hele andere insteek, of het werk nou leuk is of niet dat is niet belangrijk. Ik heb heel erg van mijn moeder meegekregen dat je vooral moet gaan doen wat je leuk vindt. Mijn vader vindt het nu allemaal prima en is heel trots op wat ik nu doe.
Wat ook wel helpt, is dat onze wereld nu veel groter is, dus je krijgt veel meer mee van de mensen om je heen. Vroeger was je wereld kleiner, dus de normen en waarden die je meekreeg, kwamen veel meer van één plek. Dus is werkgeluk voor iedereen? Ik denk dat geluk voor iedereen iets anders betekent, dus daar kan ik niet over oordelen. Ik zou het naïef vinden als iemand beweert dat werkgeluk niet mogelijk is. Dat vind ik een beetje gek. Ik geloof wel dat er veel mensen zijn die een stuk gelukkiger kunnen zijn en de stap niet durven maken, terwijl er wel meer opties zijn. Als je erin zit, snap ik dat het best moeilijk is om te zien wat er allemaal mogelijk is.
Welk advies zou je geven aan mensen die nog geen werkgeluk ervaren?
Ik zou zeggen; ga met zoveel mogelijk mensen praten om te zien wat er allemaal mogelijk is en wees niet bang om een stapje terug te doen. Als je werkongeluk ervaart dan zou ik zeggen; stop ermee. Ga eventueel parttime te werken, zodat je daarnaast rustig kan zoeken naar wat je wel wilt en neem daar ook de tijd voor. Er zijn genoeg tools om mee aan de gang te gaan zodat je kan onderzoeken wat je wilt.
Als je geen werkgeluk ervaart, kijk dan eens naar wat je mist. Het maakt ook echt uit bij welke bedrijf of op welke afdeling je werkt. Als jij net op een afdeling zit waar je de klik niet voelt, dan kun je nog zo rationeel bedacht hebben dat die functie leuk is, maar dan werkt het niet. Het kan iets heel kleins zijn wat jouw werkgeluk in de weg staat en soms moet je ook eerst aan jezelf werken voordat je in een volgende baan stapt.
———————————-
Durf jij te kiezen voor werkgeluk?
Dit interview is onderdeel van een reeks die gaat over de ultieme droombaan en werkgeluk. Voel je je geïnspireerd en wil jij eigenlijk ook met veel meer plezier naar je werk? Als loopbaancoach help ik mensen in kaart te brengen waar zij echt gelukkig van worden zodat ze weten welke keuzes ze mogen gaan maken voor een gezonde toekomst met meer werkgeluk. Meer informatie vind je hier op mijn website of meld je hieronder meteen aan voor een gratis groeigesprek.
